Dzień wszystkich świętych

Słowa modlitwy puszczone w eter
nikt nie wysłucha
nie wróci im życia
nie wróci do gry
po kliknięciu Enter
ni sercu przywróci radości bicia

Oni odeszli
lecz nie w zapomnieniu
zapalmy więc
im dziś świeczkę pamięci

córki synowie matki ojcowie
i inni nasi
najbliżsi święci
 ---

2013

---

***

powiedztowierszem

Nie Twoja Tęcza

Są takie dni, kiedy czujesz, że jednak możesz, kiedy po prostu...czujesz się szczęśliwy. I że nie musisz już niczego więcej, nikomu udowadniać. Chyba, że samemu sobie.


---

Nie jesteś już solą 
w
moim oku

ile jeszcze muszę Ci powtarzać
zobacz: jest słońce
ziemia
i fiolet
z tej co nad moim blokiem


naturze dodaje głębi
skrzydłami barw nas
 otula 


a Ty 
dalej pachniesz szarością

***

powiedztowierszem

 

Bulwar straconych snów

Dlaczego
nie mogę dojść do nurtu
rzeki
pytań-odpowiedzi
idę
ciemnym bulwarem
straconych snów

połamane drzewa
skrzywione domy
na końcu ulicy
diler sprzedający marzenia
księżyc dostanie w pysk
bo zabrał moje słońce
tej nocy nie ma uśmiechu
tylko

setki śladów butów
butelki po winie
zapomniane oddechy
zasypiających kochanków
na zepsutym moście

czuję ciężar nocy
zapomniana gwiazda
spada a ja

nie wypowiadam życzenia
stoję tak w ciemności
wpatrując się w dal
czuję cierpkość osamotnienia

wielka gwiazda kąpie
się w morzu

a ja
na swój spacer wracam znów
by na bulwarze straconych snów
szukać sensu istnienia

***

powiedztowierszem

Bliscy i oddaleni - ks. Jan Twardowski

Ś.p. ksiądz Jan Twardowski jednak genialny poetą był. Im więcej czytam jego wierszy, tym bardziej się w tym przekonaniu utwierdzam. Jego teksty nie są ani zawiłe ani tak do końca proste. Są, na pewno, do zrozumienia, a jednocześnie nie są tak wyłożone całkiem, jak to się mówi, 'kawa na ławę'. Przyznaję się - dopadło mnie chyba nowe zauroczenie. :) Lubię tą jego prostą, ale mocną, czasami kolącą w oczy - prawdę.


Bliscy i oddaleni

Bo widzisz tu są tacy którzy się kochają
i muszą się spotykać aby się ominąć
bliscy i oddaleni Jakby stali w lustrze
piszą do siebie listy gorące i zimne
rozchodzą się jak w śmiechu porzucone kwiaty
by nie wiedzieć do końca czemu tak się stało
są inni co się nawet po ciemku odnajdą
lecz przejdą obok siebie bo nie śmią się spotkać
tak czyści i spokojni jakby śnieg się zaczął
byliby doskonali lecz wad im zabrakło
bliscy boją się być blisko żeby nie być dalej
niektórzy umierają - to znaczy już wiedzą
miłości się nie szuka jest albo Jej nie ma
nikt z nas nie jest samotny tylko przez przypadek
są i tacy co się na zawsze kochają
i dopiero dlatego nie mogą być razem
jak bażanty co nigdy nie chodzą parami
można nawet zabłądzić lecz po drugiej stronie
nasze drogi pocięte schodzą się z powrotem

----
Ks. Jan Twardowski

Druga

Marionetka w
nieznanych dłoniach
[czyj czyja i -  czyje?]
ruszam głową
ręką i nogą
[żyję?]

takie samo było przecież
wczoraj
wierzę jeszcze w to samo
jutro

patrzę na Cię
jakoby w lustro
ruszam palcem
u prawej ręki
widzę męża i psa i dziecko
[swe?] [czyje?]
i uśmiech panienki

on mi jakimś znajomym
się zdaje
[czyim?] a może ja śnię
może oni mnie zbudzą ponownie
może znowu zobaczę [co?] mnie

***

powiedztowierszem

Wiosna to Ty

Jako, że piękną wiosnę mamy tej jesieni, dziś będzie wierszyk właśnie o ... wiośnie.
I - zgaduj zgadula - jak myślicie, kiedy to napisałam? Pobawmy się dziś w zgadywanki :)


***
Już czerwony pączek róży się rozwija
i już słychać ptaków cudny śpiew.
Dlaczego? Bo zima mija
zostawiając Ci słońce i szum drzew
krzew różany i ciepło zieleni
które w złocistym słońcu się mieni.
Zielone są pola lasy i łąki
u kwiatów łodyżki i korony drzew...
ah, jakże cudne są różane pąki
i jak donośny jest odgłos mew!
I choć to wszystko kiedyś przeminie
a z oczu popłyną Ci gorzkie łzy
to nie martw się i zrób dobrą minę
bo częścią Wiosny jesteś także Ty!

***

powiedztowierszem

Jeszcze - Wisława Szymborska

Znalazłam dziś...taki smutny wiersz naszej wspaniałej noblistki. Nastrój mam dobry, chciałam więc coś pozytywnego, ale...no przepraszam. Zresztą - sami przeczytajcie...

---

W zaplombowanych wagonach
jadą krajem imiona,
a dokąd tak jechać będą,
a czy kiedy wysiędą,
nie pytajcie, nie powiem, nie wiem.

Imię Natan bije pięścią w ścianę,
imię Izaak śpiewa obłąkane,
imię Sara wody woła dla imienia
Aaron, które umiera z pragnienia.

Nie skacz w biegu, imię Dawida.
Tyś jest imię skazujące na klęskę,
nie dawane nikomu, bez domu,
do noszenia w tym kraju zbyt ciężkie.

Syn niech imię słowiańskie ma,
bo tu liczą włosy na głowie,
bo tu dzielą dobro od zła
wedle imion i kroju powiek.

Nie skacz w biegu. Syn będzie Lech.
Nie skacz w biegu. Jeszcze nie pora.
Nie skacz. Noc się rozlega jak śmiech
i przedrzeźnia kół stukanie na torach.

Chmura z ludźmi nad krajem szła,
z dużej chmury mały deszcze, jedna łza,
mały deszcze, jedna łza, suchy czas.
Tory wiodą czarny las.

Tak to, tak, stuka koło. Las bez polan.
Tak to, tak. Lasem jedzie transport wołań.
Tak to, tak. Obudzona w nocy słyszę
tak to, tak, łomotanie ciszy w ciszę.

---

Wisława Szymborska 

Dlaczego już nie ma tych pięknych jesieni...

Dlaczego już

nie ma  tych pięknych jesieni

kasztanów bez liku

drzew koron płonących

wypełnionych grzybami

dziadkowych koszyków 

i dzieci w liściach

się zanurzających

dlaczego już nie ma

babcinych konfitur

jej pysznych słodkości

już nic nie zastąpi

i nawet na półce

w przydrożnym sklepiku

nie znajdę 

tego co smak ich przypomni

dlaczego już nie ma

tych babcinych swetrów

tak miękkich i ciepłych

na drutach robionych

dzisiaj ich mnóstwo,

półki wypełnione

lecz tamte najlepsze

bo z duszą stworzone...

dlaczego już nie ma

tych cudnych jesieni

dlaczego odeszły

i świat nam się zmienił...

---

***

powiedztowierszem

*** (Jestem Julią) - R. Wojaczek

* * *
Jestem Julią
mam lat 23
dotknęłam kiedyś miłości
miała smak gorzki
jak filiżanka ciemnej kawy
wzmogła
rytm serca
rozdrażniła
mój żywy organizm
rozkołysała zmysły

odeszła

Jestem Julią
na wysokim balkonie
zawisła
krzyczę wróć
wołam wróć
plamię
przygryzione wargi
barwą krwi

nie wróciła

Jestem Julią
mam lat tysiąc
żyję 

---
R. Wojaczek

Usta w pół-zamknięte

Jeszcze

jedna kropla
za oknem spada

Twoje oczy odchodzą
choć w tej chwili lśniące

powieki drgają
niemrawo
a palce
biegają po moich

budzik dziś nie sprawi
że wstaniesz ze słońcem

choć jeszcze Cię slyszę
to już za daleko

trzymam Twoją dłoń
choć już wieje chłodem

pragnę dać Ci ciepła
lecz nie skuję lodu

nagle
upadasz
odchodzisz
w nieznaną czasoprzestrzeń

...za wcześnie
Twoje
usta w pół-zamknięte 

***

powiedztowierszem

Młodość (lato 2014)

Aby tak, każdego lata
i w jesieni wczesnym czasie
móc się spotkać razem z Wami

po boisku móc pohasać
piachem komuś w oczy sypnąć
niech te chwile nie odchodzą
nasze usta niech nie milkną...


by ognisko móc rozpalić
chociaż jeszcze tamto stare
nie ugasło -  niechaj iskry
na następne wzbudzą wiarę...

móc zajadać kiełbaskami
i przy drewnie się palącym
powygłupiać, wkoło tańczyć
gdy już księżyc światło włączy

aby więc każdego lata
móc powtarzać takie chwile
nie samotnie, wszakże młodość
RAZEM spędza się najmilej!

***

powiedztowierszem

Czy to co napisałem jest wierszem?

Wielu piszących być może zastanawia się, czy to co stworzyli, można uznać za wiersz.
Jedni za wiersze uznawać będą tylko poematy takich poetów jak Kochanowski czy Szymborska twierdząc, że tylko najwięksi władcy pióra zasługują na miano poety, a ich twory - wierszy.
Według definicji znalezionej na Wikipedii, wiersz to 'sposób organizacji tekstu, polegający na powtarzaniu się w nim odcinków o takich samych właściwościach strukturalnych; przeciwieństwo prozy; utwór o swoistej językowej kompozycji, w której wers (linijka wiersza wyodrębniona intonacyjnie i graficznie) pełni funkcję wierszotwórczą, wykorzystuje środki stylistyczne w funkcji poetyckiej, impresywnej lub ekspresywnej.'
Brzmi bardzo mądrze, ale dalej nie wiemy, czy to, co właśnie naskrobaliśmy w naszym zeszyciku można klasyfikować jako prawdziwy poemat.
Ja jestem zdania, że nigdy niczego nie można potwierdzić w stu procentach; bądź, właśnie odwrotnie -zaprzeczyć; absolutnie i bezdyskusyjnie,iż  każde nasze pisanie to wiersz. Tak, wiem, właśnie sobie przeczę, ale właśnie takie jest moje podejście.

Szukałam, z ciekawości, na różnych stronach internetowych, wypowiedzi innych osób na ten temat.
I tak oto, wiersz to: ' co jest w naszych sercach ale również tym co jest w naszej głowie (...) Ma otwierać oczy zwykłym ludziom na piękno, brzydote czy nawet na zwykłe codzienne rzeczy w ciekawy sposób dostrzec to co jest wewnątrz tego co opisujemy'. Całkowicie zgadzam się z tą definicją!
'Wiersz to zbiór słów. Cokolwiek napiszesz, będzie to wierszem jeżeli nadasz temu czemuś takie miano'. 
Najbardziej jednak spodobała mi się ta jakże krótka, acz treściwa, definicja:  'Wiersz to takie coś, co ma z lewej równo, a z prawej poszarpane'. Dlaczego ta? Bo w tak krótkim zdaniu oddaje całe znaczenie tego pojęcia: konstrukcję wiersza; metafory i inne środki stylistyczne; niekiedy-przewrotność użytych słów; a przede wszystkim - te wszystkie odczucia związane z jego pisaniem.

Dalej się zastanawiasz, czy aby na pewno napisałeś wiersz? Powiem Ci tak: jeżeli Ty tak czujesz, to znaczy, że: owszem, to jest wiersz. Każdego jednak, niezależnie od tego, czy dopiero początkuje w tych formach pisania, czy jest już na dość zaawansowanym stopniu, chciałabym przestrzec przed jednym: nie zamykajcie się na krytykę.  Nie na chamstwo i szerzący się w Internecie hating, ale na konstruktywną, popartą konkretnymi argumentami krytykę. Jeśli będziecie słuchać się osób bardziej doświadczonych od Was, brać sobie ich rady do serca i stale się rozwijać, to wierzę, że kiedyś i Wasze słowa inni będą bez zastanowienia nazywać tym dumnym mianem 'wierszy'.

***

powiedztowierszem

  

Jesteś

Jesteś
gwiazdą bez światła
na mlecznej drodze
pustym echem
gdy
gdzieś w oddali wołam

za Tobą w pośpiechu
biegnę
choć tak daleko mi
do nieba

nie jesteś moim slońcem
ani nawet deszczem

puzzli niewielkim elementem
- jeszcze

***

powiedztowierszem