takie miejsce
od miasta
odizolowane,
tam sam nie wejdziesz,
choćbyś prosił -
- zamknięte jest na amen.
Tam ludzie
niczym w bajce
żyją,
tam spokój wraz
z harmonią włada.
Lecz nie wchodź tam,
ach, nie wchodź proszę
- tym miejscem jest osada.
Historii o niej wiele mówią,
ponoć dziwacy tam mieszkają,
wariaci, co z rzeczywistości
w mglisty świat bajki uciekają.
W ich lesie ponoć
jakieś stwory
- i powiem Ci -
ja też mam dreszcze,
lecz to nie koniec tej historii - czy
zechcesz
słuchać jeszcze..?
W gęstwinie drzew,
przy słońca blasku
jak również i przy nocy świetle
pewne istoty żyć tam mają -
- czy twarz Ci teraz blednie...?
Wieść bowiem głosi, iż te istoty
raz z ludźmi zawarły ugodę:
wy nie wchodzicie nam do lasu,
my Wasze mijamy gospody.
Lecz wiedz, mój Ty słuchaczu drogi,
że jedna pewna dzielna dama,
aby lubemu pomóc swemu,
do lasu weszła całkiem sama.
Pakt łamiąc, w gąszcz ten straszny weszła
by, w imię uczuć, co nią wiodą
ukochanemu móc dopomóc
- lecz czy instynkty jej nie zwiodą..?
A jeśli dowiesz się. że przetrwa,
że nie zagubi w ciemnym lesie
- czy wielka siła jej miłości
na czas do niego - ją przyniesie?
Jakże więc skończy się ta bajka,
to już Ty sam odgadnąć musisz
ja jednak kropkę tutaj stawiam -
nie będę dłużej Ci bajdurzyć.
Lecz musisz, mój słuchaczu drogi,
o jeszcze jednej rzeczy wiedzieć -
to sprawa bardzo jest istotna -
pozwól mi jeszcze dopowiedzieć...
...bo widzisz, te straszliwe stwory
- ich tak naprawdę wcale nie ma;
potwór okazał się człowiekiem,
potworna jest za lasem ziemia;
potworna krzywda,
gdy ktoś krzywdzi,
potworne to, co kiedyś było,
co od pradziejów jest burzone,
... i co się bajką nie (s)kończyło.
***
powiedztowierszem
