Echo

Frunę i  nie chcę się zatrzymać.

Na saneczkach, z polany

ciągną mnie elfy.

Mrozem oszronione

łzy, lód serca.

Brnę dalej.

W gąszczu lasu

topnieję. Drzewa liśćmi 

pieszczą. Woda

łagodzi skostniałe

wspomnienia.

Wchodzę głębiej.

W Tobie tylko ciemność.

i szkło zbite. Pachniesz

duszącym powietrzem, 

nocnym krzykiem.

Dlatego

przełykam chwilę i 

dalej brnę przez nieprzetarte ścieżki.

Szukam, lecz nie znajduję.

Gdzieś ją zostawiłam.

Stara ja na początku

ścieżki przeznaczenia

i stary dąb 

tylko 

echem

imię me

odmienia.

***

powiedztowierszem